Toen ik 18 jaar was heb ik voor het eerst te maken gekregen met rugklachten. Ik werkte in een verpleeghuis en kreeg door het vele tillen last van mijn onderrug. Ik heb een aantal maanden oefentherapie gehad. Ik had nog wel eens last, maar het hoorde bij me en ik bleef veel en fanatiek sporten. Wel ben ik gestopt met het bijbaantje in het verpleeghuis en ik ben de studie sociaal pedagogische hulpverlening gaan doen.
Na mijn opleiding ben ik gaan werken in de gehandicaptenzorg op een zorgintensieve afdeling. In november 2003 heb ik een auto-ongeluk gehad. Ik wilde een afslag vanaf de snelweg nemen en raakte direct in een slip. Ik ben via een vangrail tegen een verkeersbord tot stilstand gekomen. Ik zat zelf achter het stuur, in eerste instantie had ik nergens last van. Het ongeluk gebeurde op weg naar de locatie voor een vriendinnenweekend. Het weekend bestond uit veel activiteiten en een vijf uur durende terugreis met de trein sjouwend met zware tassen.
Een paar weken later kreeg ik vreselijke pijn op mijn borstkas. De huisarts was bang voor longembolie. Later bleek, dat ik erg stijve spieren in nek en schoudergebied had. Er is mij toen geadviseerd even rustig aan te doen. Dat heb ik een weekend gedaan, maar daarna ben ik verder gegaan met werk en sporten. Langzaam maar zeker versterkten de klachten. Ik had geen tijd om naar mijn lichaam te luisteren en dacht dat het wel mee viel. Het weekend van Koninginnedag 2004 besloot ik echt rust te nemen. Het was te laat, alles was ernstig overbelast, ik had ontzettend veel last van mijn rug, schouders en nek. Ik wist dat er iets goed mis was, omdat rustig aan doen en ontspannen niet meer hielp.
Ik ben naar de huisarts gegaan en vanaf toen begon een lange geschiedenis van kastje naar de muur. Mijn huisarts dacht dat ik me niet kon ontspannen, hij heeft me niet onderzocht en zei dat hij wel kon zien dat ik geen nekhernia had. Ik heb verschillende therapieën geprobeerd en een gezondheidstraject vanuit mijn werk. Niets hielp en ik liep er steeds meer bij als een mummie met spieren van staalkabels. Omdat ik volgens de artsen niets ernstigs had bleef ik werken en sporten, dan moest het toch wel een keer overgaan. Er werd me uiteindelijk bij één van de therapieën gezegd dat ik pech had, ik kon niet werken en een eigen huis hebben.
Daar sta je dan met je goede gedrag, 25 jaar jong, gevoelsmatig tachtig! Ik kon mijn werk echt niet meer volhouden, ik was totaal uitgeput en gedesillusioneerd. Ik wilde de pijn negeren en doorgaan met sporten. Ik heb het allemaal geprobeerd, maar mijn lichaam deed er niet meer aan mee. Omdat ik niet de ziektewet in wilde heb ik voorgesteld naar een andere afdeling te gaan, waar de fysieke belasting minder groot was. Lastige beslissing, maar begin 2005 ben ik bij een andere afdeling gaan werken. Ik dacht dat het de oplossing zou zijn. Ondertussen ben ik ook opnieuw bij de huisarts geweest, dit keer onderzocht hij mijn rug en schrok van hoe alles eruit zag. Ik ben onmiddellijk doorgestuurd naar het ziekenhuis om foto’s te maken. Er waren teveel zichtbare afwijkingen in mijn rug voor iemand van mijn leeftijd en ik ben doorverwezen om deel te nemen aan het revalidatietraject in het ziekenhuis.
Ik heb er veel geleerd over de belastbaarheid en acceptatie en dat heeft me geholpen om mijn leven aan te passen aan ernstige spierklachten. Het was voor het eerst dat er tegen me gezegd werd dat de klachten serieus waren en dat ik mijn leven anders moest gaan inrichten. Ik had weer even een beetje lucht, omdat ik accepteerde dat er iets aan de hand was en ik kon het eindelijk mijn omgeving vertellen. Toch ging het niet beter en bleven de vragen wat er aan de hand kon zijn met mijn spieren. Het is toch niet normaal om op je 26e niet eens een eindje te kunnen fietsen. Ik kon mijn werk, op de nieuwe afdeling ook niet volhouden en besloot een dag minder te gaan werken. Dit bleek helaas weer niet de oplossing te zijn. Ik ben terug gegaan naar de huisarts en er is uiteindelijk een scan gemaakt. Wederom was er wat te zien, een aantal tussenwervels waar geen hersenvocht tussenzat en afname van kraakbeen. Dit kon zeker vervelende klachten geven, maar eigenlijk verklaarde het nog steeds niet waarom mijn spieren zo vast bleven zitten. Ik zou een aangeboren hoge spierspanning hebben en wanneer ik ouder was geweest was het niet zo erg geweest. Ik had niet meer fulltime hoeven werken en ik had niet zoveel meer willen sporten.
Kortom gewoon pech, jammer dat ik niet vast in de vut zat, dan had ik er niet zoveel problemen mee gehad. Omdat manuele fysiotherapie me tijdens de revalidatie het beste hielp om de bewegelijkheid in mijn lichaam te houden begon ik er weer intensief mee. Het gaf me hoop, maar het ging niet goed met me, eigenlijk werd het steeds erger. Ik kon niet goed meer kon lopen zakte continu door mijn knieën.
We dachten er ook serieus over na om een stoeltje in de douche te plaatsen, tijdens het wassen van mijn haar viel ik steeds vaker flauw. Uiteindelijk kwam het toch nog als donderslag bij heldere hemel toen mijn fysiotherapeut vertelde dat hij niet verder met me durfde. Het was te ernstig, ik moest terug naar de huisarts. Het beetje hoop dat ik nog had was in één klap weggevaagd. Toen ik terug kwam bij de huisarts wist hij het eigenlijk ook niet meer en hij zei met mooie woorden dat het misschien wel tussen mijn oren zou zitten. Ik was helemaal lamgeslagen en wist echt niet hoe ik nog verder moest.
Uit zeer onverwachte hoek kwam toen de omslag, ik vond een ongelezen krantenartikel terug. Dit keer las ik het aandachtig en wist onmiddellijk dat er weer hoop was. Het was een artikel over Body stress release in Eibergen en ik dacht, dit gaat over mij. Ik heb de internetsite bekeken en heb direct een afspraak gemaakt.
Het eerste gesprek met Edith heeft heel veel losgemaakt en vanaf dat moment wist ik zeker dat BSR voor mij de oplossing zou zijn. Omdat mijn lichaam ernstig overbelast was en er vele spierlagen vast zaten, was het eerst jaar heel zwaar. Maar ik heb altijd gevoeld dat ik eindelijk weer wat goeds voor mijn lichaam deed. Ik was ondanks dat ik een tijdlang alleen maar in bed kon liggen, aan het genezen.
De jaren voor BSR kon ik steeds minder en ging mijn lichaam alleen maar achteruit. Nu anderhalf jaar later ga ik met grote sprongen vooruit en krijg ik veel complimenten van mijn omgeving dat het zichtbaar beter met me gaat. Ik ben er nog niet, maar ik weet zeker dat ik ga herstellen. Dat het tijd en geduld vergt heb ik absoluut over voor een gezond lichaam.